Atı ve adamı olan köylüleri harmandan kalkalı neredeyse on gün kadar olmuştu, İrbaam öküzlerin peşinde ağır ağır döven süre dursun aslında sadece bedeni orada, aklı başka yerdeydi
Babası onca savaşlara katılmış, en son katıldığı kurtuluş savaşında anasının dediğine göre savaşa katılan köylülerince birkaç kez cephelerde görülmüş, savaş bitimi onlar köylerine döndükleri halde aradan bunca yıl geçmesine rağmen babasından ses seda çıkmamıştı.
Anası Salime kadın iki kızı ve oğlu İrbam’e hem analık hem babalık yapmış, kayınlarının onların üzerlerinde titremesiyle kimse ona yan gözle bakama cesaretini gösterememişti. Evin hem erkeği hem kadını olmuştu. Her işe koşar, başının sıkıştığı yerde kayınlarından destek alır, erkeğin olduğu yerlere onlarla giderdi. İrbaam biraz palazlandıktan sonra kayınlarına biraz da olsa ihtiyacı kalmamıştı.
Zamanla İrbaam eli ayağı olmuş yerine göre her işe onu gönderiyordu. Kayınları önceden tarlaları ortak ekip çıkan mahsulü hep beraber bölüşürlerken İrbaamin elinin iş tutmasıyla tarlaları bölüşme gereği duydular. İlk önceleri Salime Kadın buna içerlese de durumu anlayan kayınları “bizim gelin, sen heç meraklanma yine esgisi gibi gözümüz üzerinizde olacak” deyince rahatlamış oldu.
Günün birisinde Salime Kadın oğlunu yanına çağırdı. “İrbaam’imguzum; ekin ekilecek vaat geldi, bizim şahmanbüydeyin içi birez çavdarlı, sen Halibaam dayına git onlardan beş kiletoomluk al gel de emmin gilinenyarin gidip bi soluk da Küllü yeri ekiverin olmaz mı oğlum”
İrbaab öyle güçlü kuvvetli, uzun boylu birisi değil aksine kime çekti bilinmez emsallerine göre zayıf, boyu kısadan biraz uzun, üstelik burnundaki tıkanıklıktan dolayı zor nefes alan, bıyıkları henüz yeni terlemiş,askerlik muayenesigelmiş gençten birisiydi.
İrbaam evdeki eşeğin yanına komşunun eşeğini de alıp sırtlarına ipten örülmüş iki adet kırk yamalıklı çuval atarak “nasıl olsa orada çuvalları eşeklere yükleyecek iki adam bulunur” düşüncesiyle uzaktan anasına dayı geçen İrbaam’in evine gitmek için kendi eşeklerine bindikten sonra diğer eşeğin yularını eline alarak deh deyip yola düştü. İrbaam dayısının evi kendi evlerine bayağı uzak olup köyün gün doğumu tarafında ki en son evdi.
İrbaam bir müddet yürüdükten sonra dayısının evine vardı. Eşekten indikten sonra kaçar korkusuyla onların yularlarını sıkıca elinde tutarak “Hailbaamdayııı, Halibaaamdayı” diye çağırırken bir yandan da diğer elindeki deynekle çatal kapıya vuruyordu.
“Geldiim, geldiiim az bekleee”diyen bir inceden ses duydu. Biraz sonra çatal kapının bir tanesi kulakları tırmalayan bir gıcırtıyla açıldı. Kapıyı güzeller güzeli, uzun boylu, kırmızı benizli, kumral saçlı, hafiften kilolu, başı yazmalı, hüri melek misali evin kızı Zeynep açmıştı. Göz göze geldiklerinde İrbaamin başı döner gibi oldu, birden o evene için geldiğini unuttu, kapının önüne devrileceğim sandı, kalbi adeta gümbür gümbür atıyor gibiydi. Elindeki deyneğin yere düşmesiyle çıkan sesten kendisine gelir gibi oldu. Kızından sonra Hailbaam dayısının kapıya gelmesi fazla sürmedi. Adam İrbaamin durumunu pek beğenmemişti “hayırdır evladım hasta mısın, elin yüzüngıpkırmızı, terin suyun içinde galmıssın, gıızZeyneep yanından su getir, bide ayran çalkala hele” diye kendisi gelince oradan ayrılan kızına çağırdı.
İrbaam o günden sonra Leyla’sını arayan Mecnun’a dönmüştü. Yatıyor kalkıyor hep onu düşünüyordu. Köylük yerde kızlar kolay kolay aile baskısından dolayı pek dışarıya çıkamazlardı. Onlar ancak su bahanesiyle köyün çeşmesine gider orada kız arkadaşlarıyla buluşur, nişanlı olanlar birbirine ayna tutarak ışmar ederlerdi. İrbaam bu düşünce ile Zeynep gilin evinin yanındaki çeşmeyi mesken tutmuştu. Zeynep sabahları evdeki inekleri çeşmenin haftında suladıktan sonra onları otlatmaya götüren çobana teslim ediyor ara sıra da çeşmeye suya geliyordu. Kafası yerde olduğundan kendisi için oralarda gezinen İrbaam’i ya fark etmiyor ya da oralı olmuyordu. İrbaam fırsatını bulup birkaç kez ayna tutsa da Zeynep’in umurunda bile değildi.
Tertipleriyle beraber Taşlı Gedikten köylülerince askere uğurlanırken bile kendisine sarılarak ağlaşıp duran ana ve kardeşleriyle ilgilenmiyor gözü ortalarda Zeynep’i arıyordu. Asker ocağında sevdasına olan dalgınlığından çok sopa yese de onu düşünmekten edememişti. Dört yıl süren askerlik döneminde ona zamanla sevda derdini açtığı tertipleri olan köylüsü Rıza ile Osman çok destek olmuştu.
İrbaam hem düven sürüyor hem de bunlarıbunları düşünüyordu. Askerden geldikten sonra ne kadar Zeynep’ine yanaşmak istediyse ondan kendisinden yana olumlu bir tavırgörmemişti. İçini yakan bu dertten nasıl kurtulacak Zenep’e nasıl kavuşacaktı. Belki de bu düşüncelerinden dolayı kendisini işine pek veremiyor harmandan kalkması gecikiyordu.
Anası da İrbaam’in askerden geldiğinden beribu dalgınlığının farkındaydı ama ona bir şey demeye korkuyordu “hadi evinin ocak umudu tek oğlu ya hastaysa” Bu böyle olamazdı, sonucu ne olursa olsun bunu oğluna sormalıydı. Harmandan zor kötek kalktılar. İş bununla bitmiyordu, tekrar tohum ekilecek ama İrbaam’de bu işi yapacak takat göremiyordu.
İrbaam akşam yemekten sonra bir sigara yakıp sokağa kapıdan adımını atmasıyla adeta öksürükten boğulacak gibi oldu. Zaten tıkalı olan burnundan nefes alamazken birde sevda belasına sigaraya alışmıştı. Anası omzundan tuttuğu gibi iki kızının yardımıyla onu içeri aldı. İrbaam biraz nefeslenip kendisine geldikten sonra anası ağlayarak sorduğu sorulara aldığı cevaplarla onun ne derdinin olduğunuöğrenmişoldu. Ertesi günü Salime kadın yanına birkaç akraba ve komşu kadınlarla kız bakmaya gittiler. Kızı görücüler gibi o da çok beğenmişti. Bu gidiş gelişler üç dört kez devam etti. Zeynep kız evine gelin olacak türdendi. Dünür gitmeyi kafasına koydu,ne de olsa akrabalardı, İrbaam var iken kızını dayısı başkasına verecek değildi ya.
İşler hiçte Salime kadının dediği gibi olmuyordu, pabuç pek pahalıydı. Ne kadar ısrar etseler ve ricacı olsalar da her dünür varışlarında hizmette ikramda kusur etmeyen ana baba iş kızı vermeye gelince olmadık bahanelerle işi yokuşa sürerlerken en son gittiklerinde “bir daha bu kapıya kız istemeye gelmeyin, vallahi akraba makraba bilmeyiz” diyerek adeta dünürcüleri evden kovdular.
Dünürcülerin ellerinin boş gelmesiyle İrbaam’in tüm ümitleri suya düşmüş adeta bastığı yeri bilmeyen bir derbeder olmuşlardı. Akşamları öfkeyle dışarı çıkıyor bazen yalnız bazen de arkadaşları Rıza ile Osman’la buluşuyor fazla gecikmeden de eve geliyordu. Anası; “oğlum bu gadargendini üzme, köyde başgagız mı yok, ben seni everirim” dese de kafasına girmiyor sessizce yatağına uzanıyordu.
Arkadaşları ona candan daha yakındılar. İrbaam’e sezdirmeden kendi aralarında anlaşarak bir plan kurdular. Plan üzerine Rıza Zeynep’e çeşme başında kimseye çaktırmadan bir işarette bulununca karşılığını almada gecikmedi. Rıza ile Osman o köyde boyda postta ve yakışıklıkta parmakla gösterilecek delikanlılardı. Mesele şimdi anlaşılmıştı, kız İrbaami cılız oluşundan dolayı istemiyordu.
Rıza yakışıklı olduğu kadar ağzı da güzel laf edenlerdendi. Gerçi Osman’ında ondan aşağı kalır tarafı yoktu ama görev Rıza’ya verilmişti. Rıza kah ayna tutmakla kah işaret etmekle zamanla Zeynep’i evde tutmaz etmişti. Zeynep anasına inandırıcı bir bahane uydurarak uzaktan uzağa Rıza ile işaretleşerek anlaşıyordu. Bir gören olsa seyreyle köyde çıkacak dedikoduyu ama bu kimin umrunda. Aradan bir ay kadar geçtikten sonra Rıza Zeynep’le yolda güya karşılaştığında “Zeynep; aşam hazırlığını yap, zabah ezeninde seni gaçıracağım, çatal gapıyı sürgüleme.” diyerek yoluna devam etti.
Üç arkadaş işleri bitince buluştular, Rıza ile 0sman İrbaam’e olanları anlattılar. İrbaam’in sevinçten ayakları yere değmiyordu. Akşam kız kardeşleri uyuduktan sonra anasına olanları anlatmada bir mahsur görmedi. Anası “sen erkenden yat uyu, ben sizlere yolda yiyecek çıkısı hazırlayım bari.”diyerek kilerin yolunu tuttu.
Köylerine yakın Sorsavuş köyü vardı. Başka köylerden kız kaçıranlar hayırsever Murtaza dayının vakitli vakitsiz kapısını çalıp misafiri olurlardı. Çevre köyler bu adamın hatırını sayarlar, kaçan kızını bulamayanlar onun kapısını aşındırırlar, o da iki ailenin arasını bularak işi tatlıya bağlardı.
Bir saate yakın bir yürüyüşten sonra bizimkiler dinlenmek ve karınlarını doyurmak bahanesiyle kendi köyleri ile Sorsavuş köyünün arasındakii çeşmeye ulaştılar. Zeynep başından hiçbir şeyden şüphelenmese de “bu çelimsiz adirefimde ne diyigıvranıyor” diye kendi kendine İrbaam’egıcık oluyordu. Karınlarını doyurduktan sonra yola çıkacakları vakit Rıza ile Osman biraz ileride durarak aralarına mesafe koyduklarında İrbaamZeynepİ’in neredeyse ağzına girecekti.
Zeynep İrbaam ile Osman’ı Rıza’ya yardımcı sanırken dünür gelenler aklına gelince olanlardan şüphelendi. “durun hele ben kime gaçıyom”. Arkadaşlarının cevap vermesine fırsat vermeden onlardan önce atılan İrbaam burnundaki tıkanıklığın kendisini engellemesine rağmen “mana gidiyonzeynebim, mana gidiyon”.
ERDOĞAN ÇALIŞKAN 04 04 2021 KIRŞEHİR GERÇEK YAŞANMIŞ HİKAYELER
