Elimde okuduğum kitabı çok cabuk bitirdim. Adı: Yırtıcı Kuşlar Zamanı: Ahmet Ümit. Bir başkomiser Nevzat kitabı. Bazı zamanlar tv de izlediklerimizin on kat fazlası. Bu kitabı mutlaka okumanızı rica ediyorum. Hiç bıkmadan bu kadar da olur muymuş diyeceksiniz emin olun.
Zor geçen bu günler ancak kitap okuyarak geçer. Oynamak, gezmek, eğlenmekle atlatılmaz. Şu son otel yangınından sonra içimde yaşama isteği bile kalmadı. O gençler, gencecik anneler , babalar, çoçuklar yanarak ,ya da dumandan boğularak öldüler. Ya kalan yaralılar nasıl bir acı içindeler bir bilseniz.
İlkokul birinci sınıfı okutacağım. Okul açılalı bir hafta bile olmamıştı. Okuldan geldim. Akşama yemek yapacağım. Patlıcanları balkonda soydum. Kızıma da yağın altını yak ;dedim. Yakmış üstüne de kapak kapatmış. Bir telefon geldi. Ona cevap verirken, öbür kızım okuldan geldi. Bu yağdan çok dumanlar çıkıyor diye kapağı kaldırınca yağ tutuşmuş. Anne koş dediler. Kapağın üstüne sofra bezini örttüm ama o da tutuştu. İli kuplu tavayı gezdiriyorum. Patlıcanları yıkadığım su gözüme ilişti. Tavayı ocağın üstüne koydum. İlk yardım kursunda sıcak yağın üstüne su dökülmez diyorum içimden ama çaresizlikten o suyu kapın üstüne döktüm. Evde sanki bomba patladı. Sağ yüzüm, saçım, iki kolum dirseklerime kadar yandı. Kızlarım ,rahmetli eşim evimize yakın polikliniğe götürdüler. Doktor iyice muayene etti. İyice dedim gözümü tekrar tekrar muayene etti. Bir iğne yaptı. Kollarımı sarı bir suyla yıkadı. İki merhemi karıştırıp dirseklerime kadar sürdü, sargı beziyle sardı. Yarın yine gelin dedi. İlk anda hiç acı hissetmedim. Şoktaydım sanırım. Gece acılar içinde kıvrandım. Sabah hemen doktora gittik. Sargıyı açtı doktor , kollarımın her tarafı su toplamıştı. Onları makasla kesti. Demem o ki acısı çok berbattı.
Yangında yaralı olarak kurtulan insanların acısını içimde hissediyorum. Canım yanıyor. Sabır diliyorum. Benim gibi çok acı çekmesinler. Acılarını yüreğimde hissediyor ve dayanma gücü diliyorum. Allahım böyle acıları kimseye yaşatma.
Bu yangının en acı olan tarafı ne biliyor musunuz? 78 insanımız dumandan boğularak ya da yanarak öldüler. Yaralılar bu acıları aylarca çekecek, yıllarca unutamayacak. Allah rızası için bir kişi bu yangında ben suçluyum. Eksikleri bilemedim, göremedim, ben bu işi yapamadım , özür diliyorum ve istifa ediyorum; diyemedi. Yazıklar olsun.
Yangına alışılır mı? Biz alıştık. Kanıksadık.
1- Sivas katliyamı
2-Ankara’da Gar katliyamı
3-Bebeklerin öldürülmesi
4 - Yoksulluk yanıkları: sobalar devriliyor, çocuklar ölüyor.
5- kız yurdu yangını sanırım on bir kız yanmıştı.
6- her gün kaç tane kadınlar, kadınların aileleri öldürülüyor.
7- durduğu yerden binalar çöküyor, insanlar ölüyor.
8- trafik kazaları, tren kazaları.
Daha saymakla bitmiyor. Soma madenin de ölen301 insan. Aklıma gelmeyenleri de siz sayın.
Yetsin artık Allahım! Bu akılsız başlara akıl, vicdansızların gönlüne vicdan ver.
Sağlıklı kalın canım arkadaşlarım. Acılar hepimizden uzak olsun.
